Ruch skautowy opierający się na pedagogice Baden-Powella (1907).
Ruch skautingu katolickiego, stworzony w Belgii i Francji przez Ojca Jakuba Sevin, jezuitę, na podstawie Baden-Powella (1920).
Ruch jednoczący młodych z różnych krajów Europy, mający te same oznaczenia, prawo, mundury, teksty podstawowe, pedagogikę, powołany przez młodych Niemców, katolików i protestantów w 1956 r. w Kolonii.
Ruch czerpiący z bogatej tradycji przedwojennego harcerstwa polskiego, reprezentowanego przez takie postaci jak Stanisław Siedlaczek, ks. Kazimierz Lutosławski, Andrzej Małkowski i inni.
Ruch dostarczający każdemu młodemu człowiekowi możliwości osobistego rozwoju w pięciu dziedzinach: zdrowie i sprawność fizyczna, zmysł praktyczny, kształcenie charakteru, zmysł służby, życie religijne.
Skauci Europy dzielą się na trzy gałęzie: wilczki (8-12 lat), harcerki i harcerze (12-17 lat), przewodniczki i wędrownicy (powyżej 17 lat).
Skauci Europy to ruch uczący przez działanie.
Skauci Europy to ruch istniejący w 20 krajach Europy, skupiający organizacje katolickie, protestanckie i prawosławne.
Skauci Europy to ruch, w którym kultywuje się miłość do Ojczyzny wraz z miłością do innych narodów, tak właściwą duchowi chrześcijaństwa.
Organizacje katolickie cieszą się statusem prywatnego stowarzyszenia wiernych prawa pontyfikalnego, nadanego przez Stolicę Świętą w 2003 r.
W Polsce Skauci Europy (Stowarzyszenie Harcerstwa Katolickiego „Zawisza” Federacja Skautingu Europejskiego) są uznani przez Konferencję Episkopatu Polski.
Skauci Europy współpracują ściśle z pozostałymi organizacjami harcerskimi w Polsce (ZHP, ZHR, SH), podejmując wspólne inicjatywy i służby przy różnych okazjach (np. uroczystości państwowe, Dzień Papieski). Wspólnie wszystkie organizacje harcerskie są tradycyjnie obejmowane honorowym patronatem przez Prezydenta RP.
Na gruncie międzynarodowym Skauci Europy są organizacją pozarządową biorącą aktywny udział w inicjatywach społeczeństwa obywatelskiego, mając status doradczy przy Radzie Europy, zabierając głos w sprawach młodzieży, rodziny i wychowania.
W Polsce Skauci Europy posiadają status Organizacji Pożytku Publicznego, które można wspierać 1% podatku.
Skauci Europy organizują międzynarodowe zloty skautowe Eurojam (Chateauroux – Francja 1984; Viterbo – Włochy 1994; Żelazko – Polska 2003; Francja 2014) oraz wielkie wędrówki przewodniczek i wędrowników Euromoot (Słowacja – Polska 2007).
.jpg)
"Doświadczenie skautingu, jako szczególna droga duchowego wzrostu ma wielką wartość, bowiem umożliwia integralne wychowywanie osoby. Pomaga ono pokonać pokusę obojętności i egoizmu, aby otwierać się na bliźniego i na społeczeństwo. Może skutecznie sprzyjać realizowaniu wymogów powołania chrześcijańskiego, by być 'solą ziemi i światłem świata'. Drogie Przewodniczki i Skauci Europy! Jesteście cennym darem
nie tylko dla Kościoła, ale również dla nowej Europy."
Jan Paweł II,
List do Przewodniczek i Skautów Europy
zgromadzonych na Eurojamie w Żelazku, 2003
Jan Paweł II,
List do Przewodniczek i Skautów Europy
zgromadzonych na Eurojamie w Żelazku, 2003
W sierpniu 1907 roku na wyspie Brownsea angielski generał Lord Baden Powell poprowadził pierwszy w historii obóz skautowy. Kilka lat później, francuski jezuita Jacques Sevin wzbogacił jego metodykę o elementy katolickie, tworząc tak zwany skauting katolicki. Od tego czasu setki tysięcy chłopców i dziewcząt przeżyło dzięki skautingowi największą przygodę swojego życia. Zawiązało wspaniałe, trwałe przyjaźnie i wyrosło na dojrzałych, odpowiedzialnych obywateli i chrześcijan. Trudne i wymagające, ale przy tym pełne wrażeń życie wśród przyrody do dziś przyciąga młodzież, stając się przy tym kuźnią charakterów. Wielu odkryło Boga i pogłębiło swoją wiarę dzięki obozowaniu wśród piękna lasów, gór i rozgwieżdżonego nieba. To właśnie oferują Skauci Europy. Skupieni w międzynarodowej Federacji Skautingu Europejskiego, do której przynależy prawie 60 tysięcy chłopców i dziewcząt z 22 krajów Europy. Skauting europejski pomaga budować braterstwo między młodymi ludźmi różnych krajów. Międzynarodowe obozy, zjazdy czy spotkania są na porządku dziennym.
Skauci Europy ( http://skauci-europy.pl ) to ruch wychowawczy, który kieruje się pięcioma celami: zdrowie, zmysł praktyczny, charakter, służba i Bóg. Stosowana przez nas metoda skautowa przystosowana jest do potrzeb i wymagań danego wieku. Stąd istnieją trzy gałęzie wiekowe: wilczki, harcerski i harcerze, przewodniczki i wędrownicy.
Karta skautingu europejskiego
Celem niniejszej Karty jest:
- zdefiniowanie idei przewodnich, które legły u podstaw skautingu od momentu jego powstania: "Skaut jest człowiekiem wiary, przeto odrzucam każdą formę skautingu, która nie miałaby za podstawę religii" napisał Baden-Powell, twórca skautingu;
- określenie w sposób jasny naturalnych i chrześcijańskich zasad, które są fundamentem cywilizacji europejskiej;
- określenie w ten sposób stałych elementów tworzących podstawy skautowej metody wychowawczej, które są ujmowane w sposób różnorodny właściwy dla geniuszu każdego z narodów i dla przekazu pokoleniowego;
- ustanowienie w ten sposób kodeksu służącego za punkt odniesienia dla tych wszystkich, którzy chcą tworzyć, na solidnych podstawach, autentyczne międzynarodowe braterstwo skautowe.
1. Skauting wierzy w nadprzyrodzone, osobiste i niepowtarzalne powołanie każdego człowieka. w konsekwencji odrzuca on wszelkie koncepcje społeczne prowadzące do jakiejkolwiek formy "umasowienia lub kolektywizacji", która poświęca osobę na rzecz społeczeństwa.
2. Skauting chce wychowywać Człowieka Wiary, syna Kościoła.
3. Skauting rozróżnia to, co naturalne od tego, co nadprzyrodzone, bez ich mieszania czy oddzielania: stowarzyszenia powołujące się na metodę skautową są kierowane przez osoby świeckie, którym rodzice młodych delegują swoją władzę. Wychowawcy ci mają prawa i obowiązki świeckich obywateli: wypełniają swe obowiązki wobec władzy duchownej i świeckiej, co wynika z faktu chrztu oraz bycia obywatelem.
4. Skauting chce wychowywać do "kontemplacji" i poczucia "sacrum".
5. Skauting uważa życie i grę na łonie przyrody za istotną i oryginalną zasadę swej metody. Nie sprowadza człowieka do roli "wielkiego inżyniera". Wierzy, że przyrodę najpierw trzeba kontemplować, następnie "urządzić" bardziej niż "przekształcić": chce wychowywać młodych do pokory, ducha ubóstwa, bezinteresownej służby poprzez zastosowanie prostych, dostępnych dla każdego środków, które rozwijają zdolność trzeźwego osądu, zręczność i umiejętność oraz poczucie harmonii, co wyklucza zastosowanie kosztownych technik, rozwijających iluzje i zaślepienie.
6. Skauting chce uniknąć we wszystkich dziedzinach różnych form materializmu i totalitaryzmu, nawet najmniej jaskrawych, czy tych należących do przeszłości, czy obecnych, czy wreszcie tych, które pojawią się w przyszłości.
7. Skauting określa się jako metoda wychowawcza: różni się w ten sposób, przez swoją istotę i cel, od "ruchu młodzieżowego", którego głównym celem jest służyć Państwu lub ideologii politycznej, doczesnej lub nawet spirytualistycznej. w odróżnieniu od "ruchu młodzieżowego", skauting uważa się, obok szkoły, za komplementarny wobec rodziny, do której dziecko należy przede wszystkim.
8. Skauting, jako metoda wychowawcza obejmująca całego człowieka, chce wychowywać młodych we wszystkich sferach; stąd przywiązuje wagę nie tylko do formacji osobistej, ale również społecznej, ucząc miłości Ojczyzny, poczucia honoru, prawdziwej wierności, szacunku dla danego słowa, poczucia odpowiedzialności obywatelskiej w ramach wspólnot doczesnych.
9. Skauting, jako metoda wychowania czynnego, dąży do "zdesubiektywizowania" dziecka, a potem młodego człowieka: zachęca do nieustannego przekraczania samego siebie, pozwala mu odkryć obiektywność Prawdy w wymiarze społecznym na miarę potrzeb i zdolności jego wieku.
10. Skauting chce wychować ludzi świadomych: ukazuje młodym prawdziwe rzeczywistości, tzn. niezmienne i uniwersalne prawdy i wartości, kształtując w ten sposób ludzi z charakterem.
11. Skauting wychowuje do wolności. Poprzez "system zastępowy" daje młodym doświadczyć życia w małej grupie złożonej z 6 - 8 osób, pod przywództwem jednego z nich, w której każdy jest za coś odpowiedzialny: w ten sposób uczy poczucia odpowiedzialności i sprawowania władzy na miarę kompetencji wieku młodzieńczego.
12. Skauting, jako metoda wychowawcza opierająca się na porządku naturalnym, a zatem niezmiennym i obiektywnym, kształtuje ludzi zdolnych do zaadaptowania się i do trzymania steru swego życia jaki by nie był zmieniający się kontekst społeczno-psychologiczny ich otaczający. Posiada on w konsekwencji w samym sobie prawie nieograniczone możliwości wewnętrznej odnowy, z poszanowaniem jak największej wierności swoim zasadom i celom.
- zdefiniowanie idei przewodnich, które legły u podstaw skautingu od momentu jego powstania: "Skaut jest człowiekiem wiary, przeto odrzucam każdą formę skautingu, która nie miałaby za podstawę religii" napisał Baden-Powell, twórca skautingu;
- określenie w sposób jasny naturalnych i chrześcijańskich zasad, które są fundamentem cywilizacji europejskiej;
- określenie w ten sposób stałych elementów tworzących podstawy skautowej metody wychowawczej, które są ujmowane w sposób różnorodny właściwy dla geniuszu każdego z narodów i dla przekazu pokoleniowego;
- ustanowienie w ten sposób kodeksu służącego za punkt odniesienia dla tych wszystkich, którzy chcą tworzyć, na solidnych podstawach, autentyczne międzynarodowe braterstwo skautowe.
1. Skauting wierzy w nadprzyrodzone, osobiste i niepowtarzalne powołanie każdego człowieka. w konsekwencji odrzuca on wszelkie koncepcje społeczne prowadzące do jakiejkolwiek formy "umasowienia lub kolektywizacji", która poświęca osobę na rzecz społeczeństwa.
2. Skauting chce wychowywać Człowieka Wiary, syna Kościoła.
3. Skauting rozróżnia to, co naturalne od tego, co nadprzyrodzone, bez ich mieszania czy oddzielania: stowarzyszenia powołujące się na metodę skautową są kierowane przez osoby świeckie, którym rodzice młodych delegują swoją władzę. Wychowawcy ci mają prawa i obowiązki świeckich obywateli: wypełniają swe obowiązki wobec władzy duchownej i świeckiej, co wynika z faktu chrztu oraz bycia obywatelem.
4. Skauting chce wychowywać do "kontemplacji" i poczucia "sacrum".
5. Skauting uważa życie i grę na łonie przyrody za istotną i oryginalną zasadę swej metody. Nie sprowadza człowieka do roli "wielkiego inżyniera". Wierzy, że przyrodę najpierw trzeba kontemplować, następnie "urządzić" bardziej niż "przekształcić": chce wychowywać młodych do pokory, ducha ubóstwa, bezinteresownej służby poprzez zastosowanie prostych, dostępnych dla każdego środków, które rozwijają zdolność trzeźwego osądu, zręczność i umiejętność oraz poczucie harmonii, co wyklucza zastosowanie kosztownych technik, rozwijających iluzje i zaślepienie.
6. Skauting chce uniknąć we wszystkich dziedzinach różnych form materializmu i totalitaryzmu, nawet najmniej jaskrawych, czy tych należących do przeszłości, czy obecnych, czy wreszcie tych, które pojawią się w przyszłości.
7. Skauting określa się jako metoda wychowawcza: różni się w ten sposób, przez swoją istotę i cel, od "ruchu młodzieżowego", którego głównym celem jest służyć Państwu lub ideologii politycznej, doczesnej lub nawet spirytualistycznej. w odróżnieniu od "ruchu młodzieżowego", skauting uważa się, obok szkoły, za komplementarny wobec rodziny, do której dziecko należy przede wszystkim.
8. Skauting, jako metoda wychowawcza obejmująca całego człowieka, chce wychowywać młodych we wszystkich sferach; stąd przywiązuje wagę nie tylko do formacji osobistej, ale również społecznej, ucząc miłości Ojczyzny, poczucia honoru, prawdziwej wierności, szacunku dla danego słowa, poczucia odpowiedzialności obywatelskiej w ramach wspólnot doczesnych.
9. Skauting, jako metoda wychowania czynnego, dąży do "zdesubiektywizowania" dziecka, a potem młodego człowieka: zachęca do nieustannego przekraczania samego siebie, pozwala mu odkryć obiektywność Prawdy w wymiarze społecznym na miarę potrzeb i zdolności jego wieku.
10. Skauting chce wychować ludzi świadomych: ukazuje młodym prawdziwe rzeczywistości, tzn. niezmienne i uniwersalne prawdy i wartości, kształtując w ten sposób ludzi z charakterem.
11. Skauting wychowuje do wolności. Poprzez "system zastępowy" daje młodym doświadczyć życia w małej grupie złożonej z 6 - 8 osób, pod przywództwem jednego z nich, w której każdy jest za coś odpowiedzialny: w ten sposób uczy poczucia odpowiedzialności i sprawowania władzy na miarę kompetencji wieku młodzieńczego.
12. Skauting, jako metoda wychowawcza opierająca się na porządku naturalnym, a zatem niezmiennym i obiektywnym, kształtuje ludzi zdolnych do zaadaptowania się i do trzymania steru swego życia jaki by nie był zmieniający się kontekst społeczno-psychologiczny ich otaczający. Posiada on w konsekwencji w samym sobie prawie nieograniczone możliwości wewnętrznej odnowy, z poszanowaniem jak największej wierności swoim zasadom i celom.
